Kar Şiiri - Özgür Yıldız Kalan

Ayakları karıncalanmış
Karda yürüyen adamı
Köyün gürültüsü bile ısıtır.

Bir köpek havlaması
bir çocuk kahkahası
bazen sisin ardındaki
yolu gösterir.

Acaba acaba diye
saplanmış bir düşünceye
sanrıların karanlığına
yelken açmışken

basık bir kerpiç evde yanan
cılız bir ateş
pencereden sızar

yolu açar, yeniden görülür olur
yıldızlar.
ağaçların hışırtısı duyulur,
yine gölgelerden korkmaya başlar
karda yürüyen adam.

Bir kurtun uluması
türkü olur dondan yanmış kulaklarda.

Yaşamak, yaşama dönmek coşkusu,
karın beyazı yıkar paklar
yüreğini dolduran kirden irinden

Yeniden dönüş anları
kendini tanımaya yardım eden
meğer hayatı seviyormuşum
dedirten.

Ölümden önce hayat var mı?
diye soranların cevabı bulduğu yer
Dağda sis,
Siste kar.
Karda bir uzun yol...