Kar Şiiri - Metehan Gonen

KAR

Kar usulca örterken şehri
Ben ısırılmış bir karanfilin
O buruk o ferahlatıcı tadı
İnerken dişlerimin arasından ruhuma
Bir camın buğusuna yazdığım
Bir kaç küçük harfin ardında dikilmiş,
Paylaşırken yalnızlığımı
Elimde ki bitmeye yüz tutmuş sigarayla
Nasıl da yanıyorum
Nasıl da sıkıca kapıyorum gözlerimi
Düşürmemek için
Gözlerimde sakladığım incimi.
Penceremden taşınca sonra ruhum sokaklara
Ki o sokaklar artık kar altında mahpusken
Ve ben yürürken boynu bükük
Hep taşlara basıyorum
Hiç basmıyorum kara
Hiç kirletmiyorum o beyazlığı
Kar ah kar
Gözümün içine sokuyor sanki
O gizli mabedimi o beyaz tenini
Beyaz kalsın istiyorum
Bu şehir hep beyaz…