Kar Şiiri - Yorgo Demir

Kar...
ne güzel değil mi diye
düşündüm dün gece
hayli masum, öylesine yumuşak
ışıltılı kör edercesine…

Bir iyilik kadar keskin, kuru ayaz
soğuk bulutların üstünde uyur
bir unutulmuş iyilik...
Dokunur
serper taze serinliğini yüreklere

Nasıl da kapanıyor tüm kötülüklerin üstüne
boğup nasıl da öldürüyor -onları-
saflığın iki eli arasında

“Yeniden başlayalım” hevesi sarıveriyor
yitik umutları
kavgalı küskün yürekleri
Yeşilken dalında
bembeyaz bir yaprak sararmış defterde
yepyeni bir yenilik

Titrek bebeksi yüreği
hafif ve nahif
savurgan çocukcasına
bir de helal ki....annem sütü misali

Bir o kadar olgun
görmüş geçirmiş
düşmüş kalkmış belki amma
el değmemiş Meryem bakiresi
dişi besbelli

Nasıl diri ve taze
bulaşmadan atmosfere
kucaklaşmadan yeryüzüyle
pür-i pak kirsiz dumansız…
öpüşmeden insan nefesiyle

Engin ve ölümsüz!
her bir tane bin kristal
onbin ayna
yansıma

Ne gibi bir şey
her bir şey
ne gibi?

Mütemadiyen çoğalmak
insanda erimek
izanda yokolmamak…
duygu olup paylaşılmış
karışılmış yaşlara
içine katarak maddeyi
üzerini örtmek yerüstündeki
günah ve ayıpların

Altına gömmek
bedeninde özümseyerek
buhar olup uçmak sonrasında
daha birikmiş olmak…

Nasıldır…
Tanrılar mekanından ansızın
arttırmış olarak kendini
yıkılmak tüm ağırlığınca
insanlığın tepesine
bir bina gibi…
Paklamak veya
sabun gibi...
Yutmak belki
bir çığ gibi

İntikam almak belki de…
sıradan beşer gibi;
“beni de kirlettiniz” diye!

Aralık 2001- Haziran 2002