Kar Şiiri - Nuh Comba

doyar yağan karla yanan topraklar
köz karası tepeler giyinir gelinliğini
derenin nemli gözlerinden akan yaşlar
kar taneleri düşerken sevdasıyla coşuyor.

damlalar tane tane düşerken hedefine
emr-i ilahiyle içtimaya geçerler
çağlayanlar engin akışıyla
menziline gark olur.

hasret sancısıyla bitkin düşen nebatat
Lisan-ı hal ile yaradana şükrüyle rabt olur

ahenkle aşkına kavuşur kar tanesi
sevdanın doruğunda gecenin soğuğunda
toprakla kucaklaşır
arza doğan şemsinle
baharı yaşıyor yeryüzü
bir ayrılık rüzgarı eser aniden ılık ılık

beyaz gelinliği yeşile dönüşürken
canlılar uzun gecenin sabahındadır artık
kış uykusundan uyanır
her yer yeşile boyanır

ayaz soğuğu kalpler
yeşilinle gülümser, güneşinle ısınır.
beşer-i mahlukatın baharı bayramdır artık
Bayramında dirilir.

ümit tohumu saçılır bahçe bağlar açılır
bir telaşe içinde sarmaş dolaştır canlı
uzun gecenin ardından güneş doğmuştur artık

karlar eriyor bahar geliyor
gönüller açıldı yüzler gülüyor
hoş geldin bayram sabahı.
hoş geldin bahar sabahı