Kar Şiiri - Musa Mengüllüoğlu

Bulutlar döverken toprağın bağrını
Beyaz mermileriyle
İnceden inceye
Bir sızı kaplar yüreğimi
Şimdi toprak
Duvağını çıkaramayan bir gelin
Ve kuşlar
Uçmaktan yorulmuşçasına
Kuytulara çekilmiş

Bembeyaz bir umutsuzluk
Çökmüş ağaçların üstüne
Güneş korkmuşçasına
Saklıyor yüzünü
Ve dağlar
Beyaz örtülerini çekmiş başlarına
Bir daha açmamak istercesine
Damlar öfkeden tütüyor şimdi
İnsanlar umursamaz şaşkın
Ben sende kaybolmuşum…