Kaptan Şiiri - Ahmet Turgut Atlık

Ufkuma simsiyah bir bulut çöktü,
Gölgesi, üstüne düştü gölgemin.
Ruhuma yıllanmış zehrini döktü,
Bozuldu göklerin tuttuğu yemin.

Geçti üzerime çelikten kafes,
Eridim anbean ve nefes nefes,
Her gece korkuyla kalktığım o ses,
Haykırmakta yine kendinden emin.

Korkular sel gibi çağlamaktalar,
Her biri bir uzv’u dağlamaktalar,
Ben bildim bileli ağlamaktalar,
Gözlerim çürüdü içinde nem’in.

Buz tuttu bir anda tepemde güneş,
Tütmüyor dumanı sönmekte ateş,
İstemem...Boş yere küllerimi deş!
Son közde sulara gömüldü demin.

Gel kurtar ruhumu bitmez azaptan,
Tut çıkar düştüğüm bu kör girdaptan,
Ey...Sonsuza ümit taşıyan kaptan!
Yer var mı, beni de alır mı gemi’n?

ahmet turgut atlık

06,09,2010