Kaptan Şiiri - Nilüfer Albayrak

Biliyorum hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.
Ne ben seni arayacağım duraklarda,
Ne sen bekleyeceksin ankesörün başında.
Ben mazide kaybolurken,
Sen aramaya koyulacaksın.
Sonra dibi tutmuş yemeğin kokusunu duymayacak.
Ben de yemek yapmayı bırakacağım.
Sen yoksun ya benim ellerim titrer,
Ben yoğum ya senin yüreğin titrer.
Ve bizim aşkımız işte burada başlar.
Sen bağırmalarımı hatırlayacaksın,
Ben de seni güldürüldüğüm o günleri.
Ah yangınım…
Ah bir çare sevgilim.
En çokta sarılmanı özledim.
En çokta kırılmanı.
Biliyorum sende öfkemi özledin.
Bir de sesimde ki o güveni.
Şimdi ikimizde mezar açtık.
Koca yüreklerimize.
Sen bahçeni kuruttun,
Ben çiçekleri soldurdum.
Sen yoksun ya bırak ellerimin titremesini,
Nefes alamıyorum.
Bil ki hala seni çok seviyorum.
Ve sen düşünüyorsun,
Neden ayrıldık diye.
Ben ise ayrılığı rabbimden biliyorum.
Ölüm ayırdı bizi,
Kaptanım o denize açılmamalıydın.
O kadar gitme dedim sana,
Yolun uzun dedim.
Vardığın yerde kasırgalar var dedim.
Sen dinlemedin.
Ben şimdi denizinde denizkızı oldum.
Sen hala karada beni arıyorsun.
Bu kâinat yuttu beni.
Deryaya gömüldüm.
Beklemekten gözyaşlarım figana karıştı.
Gözyaşlarımın içinde boğuldum.
Kaptanım arama beni boşuna,
Martılar yolunu şaşırdı.
Sen sen diye kaybolurken ben…
Sen bende aramaya koyuldun…
Sen sen diye kaybolurken ben…
Sen bende aramaya koyuldun…