Kapkaralıklarından Sıyrılamadıklarım

Bu karmaşanın içinde küçücük bir noktasın sadece
Önemsenmemeyi önemsemediğin gün büyümüş olacaksın
Çarklar döner ve sana sormazlar yaşlanıp yaşlanmadığını
Zaman geçer ve toprak olursun, başladığın noktaya dönersin işte
Daha fazla gözyaşı, daha fazla kan, daha fazla savaş...
Kimin umurunda!
Sonu yok bu kaosun
Barış için ne verdiler sana
Nasıl bir dünya bekliyor çocuklarını
Bilemezsin...
Paranın esiridir yeni doğacak bedenler
Ne kadar doların varsa o kadar adamsındır
Çürütür beynini toplum
Ve sen toplumsallaşmak adına yok olursun her gün
Tasmayı takarlar boynuna
Her şeyine karışırlar
Aşklarına bile...
O kimsenin dokunmasını istemediğin hep saf kalması gereken aşklarına...
Yaşam ellerinde şekillensin diye sanatına bile zaman ayıramazsın artık
Geleceğin için becerilerini öldürürsün
Sahne sana küser
Kulislerde ağlayamazsın bir daha
Alkışlarını duyamazsın annenin
İnsanların gözlerindeki o parıltıyı göremezsin
O coşkuyu...
Sonun başlangıcıdır bu devinim...