Yine sabahını unutmuş geceleri avuttum.
Kaybolmuştu karanlıkta, ellerinden ben tuttum.
Çünkü sabaha kadar çok yarenlik etmişti.
Dünyayı karartması bile , bana yetmişti.
Ben de huzuru unutmuştum günün birinde,
İçimi yakan bir çift gözün sihirinde...
O zaman karanlık kollarını uzattı bana,
Dedi ki: "Tüm bu karanlıklar, senden yana"
Yine bir hoş kızıllıkta dönüyor başım,
İşte güneş battı, geliyor arkadaşım...
Mehmet ÇALTI
16 Haziran 1982
Kayıt Tarihi : 20.9.2018 10:54:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!