Kapıyı aç Şiiri - İnayet Koçak

açtığımda kapıyı
elinde bir demet gül
yüzünde gülücük
dilinde merhaba ile gelmişti
limon çiçeği kokusu aldım
girişte masanın üstüne bıraktı
elindeki demeti
salondan balkona geçti
masanın üzerinde kağıtlarım
kalemim ve çayım iki de kitap
sevdiği bardakla getirdim çayını
gülümsedi unutmamışsın dedi
yüreğine konuk olanı unutur'mu
insan dedim
kahrımı çekeni unutmam dedim
yıllar geçse de aradan
belirgenleşse de yüz çizgileri
ak düşse de saçlarına
unutulmayacaklar unutulmaz
güncelden başladık söze
derinliklerine indik tarihin
geçmişi yad ederek
zaman tunelinden çıkamadık
saatler sürdü
ne ben bitirmek istiyordum
ne de o
her şeye yeniden başlayacak gibi
yudumlarken çaylarımızı
iki serçenin bir birlerine kur yaptıklarını
gördük
ikimizde güldük gülüştük
gitme vakti çoktan geçmişti
kal dedim
sabaha gidersin gitmem gerek
dedi
evet gitmesi gerekirdi
sorumluluğu vardı artık
kucaklaştık ayrıldık
bir başka zamana dek...i/k