Kapitalizmin Mermisi Şiiri - Şükrü Üçüncü

Son bahar üzerimden geçeli 6 ay oldu…
Kış ise dün veda etti bana…
Güneş, bir esir gibi bulutların arasında kalmıştı…
Hafif hücresinden çıktı ilk ışığını sakalarıma doğru gönderdi…
Ben, bugün Nazım olmak istiyorum ama yüreğim yetmiyor…
Acaba benim bulutum kim ve kime esir oldum…
Dilim dönüyor içimden gelenlerle birlikte ama tek ben duyuyorum…
Acaba isyanımın varlığından korkan bir ben değil ruhumda mı..?
Sorsan şimdi içimde ki güneşe esir değil…
Peki, neden dışarı çıkıp ışıklarını saçmıyor…
Yoksa doldurmam gereken sekiz saat mi var…
Hani düzene karşıydım ya daha dün…
En korkağından en cesur proletaryanın sesiydim…
Ne oldu korkuttu mu acaba beni kapitalizmin mermisi…
Ne bu, biri dur demesi gerekirken, işçi sınıfı yok oldu…
Hani devrimimiz vardı, en sertinden faşizme kafa tutan…
Ne değişti, işçi sınıfı yine ezik, köylü yıkık…
Yine Amerikan, yine Alman kafamızda sömüren…
Hani cesurduk deniz olup akacaktık emperyalizme…
Sanki biraz bizde ters düştük sosyalizme…