Kapısız Evleri Düş Sokağının

Her köşe başını ayrılıklara terk ettim
Kayıp bir kentin sokaklarında.
Kalbimin kaldırımları ıslanıyordu
Yalnızlığa ağlayınca.
Gözyaşı damlalarıydı acının sesi
Ve yağmurun hediyesi
Hiç acımadın mı ezerken
Filizlenen, nadir bir çiçeği
Ve hayat lambasında hüzün rengi.
Aydınlatıyor,
Ayrılıklar sokağını sessizce

Kalbimdeki kuşların
Minik ayak sesleri yankılanıyor
Kapısız evlerinde eski bir düş sokağının
Düş değil yalnızlığın kâbusu oldu
Gerçekti evler ve yaşananlar
Sesler, acılar
Ama kaçılmaz zindanlar gibi karanlıktı
Evlerin penceresiz odaları

Ayrılık hüzün değildi,
Tepedeki yalnız çınara.
Sevmekse ayıptı,
Âşık olmadan toprağa.

Sokağın, yalnız köşelerinde bekliyor emanetçi
Ürkek kuşların acılı ötüşleri ulaşıyor
Kapısız evlerden semaya
Zindanımda güllerim büyüyor
Zamansız….
Ezmesin ayakları değmeyeceklerin,
Yalancı gözlerdeki sevgi sözleriyle.
Gözyaşlarımla suluyorum onları
Yağmurların çisiltisi yerine
Artık güllerin dikenleri batmayacak,
Ayrılığın rengiyle zırhlanan
Yaralanmış kalbime.
Acıtmayacak…

…artık kapısız evden çıkacağım
Bir daha
Ve Bir daha
Zırhlı kalbim
Büyüyen gülünü güne bırakır
Ey yalnızlığım,
Sabah sokağımın köşesinde emanet bıraktığım selamı
Akşamların karanlığında unutma, geri ver
Yıllardım alıştım fırtınalara
Sensizliğine yorgunum yalnızlığım.

Ey yalnızlığım diye bir daha haykırsam sana.
Yeniden hayat bulacak avuçlarındaki ölü
Kaybolmuş kentin ıssız sokaklarında, kuşlarla uçarken
Kışı öldürmüş ilkbaharın nazlı günü gibi ömrüm
Söyleyemeyeceksin dudaklarınla asla
Ve hiç bitmeyecek segâh makamından bir şarkı…
“Dönülmez akşamın ufkundayız” çalacak
İğnesi kırılmış taş plakta, çizilmiş olarak
Ve yüreğindeki hâlâ…