Kapısını çalamadığım en büyük sevdama...

Kapısını çalamadığım en büyük sevdama...

Başlamak... Bir yerlerden olsun başlamak gerekir...

Ne geç kalmış olmak, nede çok erken davranmak...
“Boğazıma yapışmak isteyen ve bir sıkımlık nefesimi tüketemediğim zaman? Seni kucağıma ilk aldığım yada aslında hiç kucağıma alamamış olduğum geç kalınmış zaman? “

Başlamak... Neden insanlar bir yerlerden başlayamaz..?

Gerçeklerin ve büyük sevgilerin başlangıcı olmaz... Onlar bizler yokken vardır çünkü. Gerçekler ve gerçek sevgi? Nerde ve nasıl başlar... Önemli olan başlamaktır...

Başlamak... Korkuların insana hükmetmediği yerden başlamak...

Evet... Başlamak isterizde nerden başlayacağımızı bilemeyiz aciz zamanlarımızda. Bir hayatın uzantısı gibidir bazen başlamak... Şurdan başlayayım dersin ve arkasından; hayır eksik olabilir dersin, ve biraz geriye gitmek istersin. Geriye gitsen belkide asıl anlatmak istediklerin biraz ileride kalacaktır. Hayır biraz daha ileri gitsem çok mu geride kalır asıllar dersin... Asıl anlatmak istediklerinin düğüm düğüm boğazına sıkıştıgını hissedersin...

Başlamak... Bir yerlerde olsun suskun kalmak gerekir...

Suskunluk aslında bir çaresizlik değildir... Suskunluk bir kabullenişte değildir aslında. İnsanın ensesinde bir nefesin varlığını veya korkusunun yokluğuda değildir... Suskunluk aslında değerlerini yüceltmek ve sahip olduğu değerlerinin kendi içinde daha bir yüceliğe çıkması için karşısındaki kişiye ne kadar çok değer verdiğini göstermektir.

Başlamak... Bir yerlerde bazende mahvetmek demektir....

Sorgusuz zamanların insanlara yüklediği onca sorguların cevaplarında kendini, kendi istediği yerde ve istediği bir yaşam biçiminde mahvetmek demektir... Ne bir doğru, ne bir yanlışın hesabı yapılamayan bir yerde asıl mahvedilişin başlangıcında olduğun ve farkındalığın olmadığı bir başlangıç...

Başlamak... Anlatamadıklarımızın zorunda kalmak demektir.

Anlatmak istediklerimize başlayamamak; bazende hiç sonuca ulaşamadığımızın farkında olduğumuzda, doğru yaptığımıza inanır ve bir nebze olsun kısa ve küçük mutlu anlar yaşarız... Ki, belkide o an aslında yaşamak istediğimiz o an değildir... Aslında o anki korkularımız başlamak korkusudur...

Başlamak... Bir yerlerde birikmiş öfkedir....

Kime ve neden öfkeleniriz... Bunu kendimize sorduğumuzda bile kendimize dürüst davranmayız... Çünkü sevmediğimiz ve değerlerini yitirdiğimiz hiç bir insana öfkelenmemiz mümkün değildir... Ki; adının ne olduğu önemli olmayan bir sevginin içten içe bizi kakarakt gibi kemirdiğini farketmemiz epeyce zamanımızı alır.

Başlamak... Bir başka hayata nefes vermek gibi başlamak...

Sonuna geldiğimiz bir hayatın içindeyken, ve serum şişelerine bağlıyken, ve saatte bir nabzını yoklayan bir hemşire varken başucunda, ve kalp atışlarının grafigi çıkarken kompütürden, ve o anda bir başka hayatı, hayata geçirmek gibidir başlamak.

Başlamak... Bir yerde hayatı yeniden yaşamak demektir....

Hayatın güzel yanlarını bilerek yaşayanlarla, hayatın güzelliklerinin farkına varamadan yaşayanlar vardır hayatta... Yaşanan her güzellikler aslında yaşanılan güzelliklerdir, yaşanmak istenilen güzellikler değildir...

Haydi; silkin biraz hayatın yorgunluklarından... Dünyaya gelen her bebekler gibi; şimdi hayata başlama zamanıdır...

İstiyorsan hayata başlamak eğer;

Edep ikrarden gelir... İkrar ise saygıdan... Saygı ise kendini bilmekten... Kendini bilmek ise; karşındaki kişiyi benimsemekten gelir.

Evet Çiçeğim...
Sana şimdiye kadar yazmak isteyipte yazamadıklarımın küçücük bir özeti gibi kabul et yukarıda yazılanları... Dünyaya gelen her bebekler, nasıl ki; yeni bir hayatın başlangıcındadır; her doğum gününüde böyle kabul etmek gerekir... “Kişinin yeni bir hayata başlaması...” Bugün seninde yeni bir hayata başlama zamanın olan Doğum Gününde; yaşamında istediğin her yeni başlangıçlar en güzel başlangıçların olsun...

Çiçeğim Doğum Gününü yüreğimden kutluyorum...

Baban...

Yüksel DAYANÇ
10/10/2010
Köln/Almanya
[email protected]