Kapındayım Şiiri - Ferman Karaçam

ıslık çal
geceyi böl
boynuna dola
sesini duy gözlerimin damla damla
zeferini tut, eriyip yitme, diren sen o'sun
aç kapını
ismail'im ben

yerle gök arasından çıkış yok
teslim oldum
onurum senin, dilersen
taş dilinde sesin yasak
gönül dilinde benimsin
üşütme ciğerini ateşlerde yine
boynum acır
ismail'im ben

duruşuna yanmadım
yakıldım

ısınmadı bedenim, bükülmedi boynum
büktürüldüm

eşiğindeyim, al içeri
bağla ve kes beni
ismail'im ben

vuruldun
tüylerin kaldı dişlerinin arasında keklik

kovdun
koku aldı havada titrek bir sesle
yalancı dedi uçarken göklere
ve korundu
nefreti donandırılarak
üşümedi bu kez körpe ciğer ateşlerden
sayrılıktan

dönecek yeniden koku'dan serüven'e
yaşıyor
şiir
varedene şükür

gökler yarıldı içinden yürek çıktı
dağlar hallaç pamuğu gibi atıldı
diplerde yürek atıyordu canlı
okyanuslar taştı
inciler çatladı
kan aktı yürekten
kapına geldim kanayarak
gözlerimin sesini
duy
boynumun -da- al kokusunu

bıçak elinde
ismail'im ben

ıslık çal
geceyi böl
yüzüne, yüreğine sür, kanına bula
sesini duy gözlerimin damla damla
al beni evine kapındayım, yerim göğüm yok

boynum önünde
ismail'im ben

koynuna koy muhabbetli demleri
ıslak mendilleri
titrek sesleri, yalanları,
yeminleri
zeytin üstüne yapılan

kan üstüne kurulu saltanatlar
uçta duran hayatlar
yetmiyor

bir tek vefalı bakışına adandım
üstüne kan sıçramasın
bağla ellerimi
anormal sevdiğin zat aşkına
vur bıçağı
ismail'im ben, ismail