Kapına Yel Olurdum Şiiri - Emine Denizli

Efkar basmış içini izleri var yüzünde
Bir dokunsam kalbinin içine yol olurdum
Düşmeye hazırlanır bir damla var gözünde
Gözyaşımla karışsa gözyaşın sel olurdum

Yutkunup duruyorsun bekliyorum bir çift söz
Yüreğin yanıyormuş kıvılcım kaynağı köz
Korkma sana candostum değdiremez kimse göz
Sana kötü bakanın gözüne mil olurdum

Dostunun sızısına dayanamazken yürek
Acın azalsın diye feryad-ı figan gerek
Yüzünde gülücüğün filizlenip giderek
Çiçekler açsın diye bağına nil olurdum

Omzuna ağır gelen bu derdi döksen söze
Şairin kaleminden sitem okutsan bize
Son besteni haykırıp koşup çıksan gedize
Söylediğin türkünün sazına tel olurdum

Susukunluk yakışmıyor konuştur o gözleri
Sohbetin dimağımda silinmedi izleri
Kendin bilmez cahilin üzecekse sözleri
Gereksiz söz söylemez, susardım lâl olurdum

Arada kızdırırdım Ne hissederdin bilmem
yalnız kalayım dersen inan yanına gelmem
Derdin benden yanaysa saysam kaç kere bilmem
Affettirene kadar kapına yel olurdum