Kapımda Bekleyen Sessiz Mucize

Olmuyorsa zorlama der içimden bir ses,
Suyun akışını tersine çevirmeye çalışan
Yıpranmış bir yelken gibi olmaktan korkarım.
Hayaller kırılır bazen,
Kalbin un ufak olur,
Ve insan kendi içindeki enkazın altında
Bir süre sessizce beklemeyi öğrenir.

Unutmuş gibi yaptığım günler oldu,
Sanki hiçbir şey umrumda değilmiş gibi
Omuzlarımı topladım rüzgâra karşı.
Oysa bilirim,
En derin sessizliklerimin içinde bile
Bir yerlerde usul usul atan küçük bir umut yaşar.
Görünmez, konuşmaz, istemez…
Sadece bekler.

Çünkü güzel şeyler;
Onlara bakmadığında gelir,
Onları çağırmadığında,
Hele ki hiç beklemediğinde
Kapının tokmağına hafifçe dokunurlar.
Belki bir rüzgâr gibi,
Belki bir sabahın ilk ışığı gibi,
Belki de yorgun bir kalbin
“Artık bitti” sandığı yerde
Yeniden atmasını sağlayan bir ses gibi.

Bazen en büyük mucizeler,
Tam vazgeçtiğini sandığın anda çıkar karşına.
Sen yıkıldığını düşünürken
İçindeki savaşçı ayağa kalkar,
Yenilginin küllerinden
Nefes nefese ama dimdik doğrulur.
“Buradayım” der,
“Beni gömdüğün yerden ışık aldım.”

Sabrın gölgesinde büyür insan,
Kendi kırıklarından geçerek
Kendi bütünlüğüne ulaşır.
Yol bazen karanlıktır,
Bazen sessizdir,
Bazen de hiç kimse yoktur yanında.
Ama içinin derinliklerinde bir yerlerde,
Hiç vazgeçmediğin bir ışık
Sana doğru yürür durur.

Ve bir gün…
Kapın çalar.
Sanki evrendeki tüm denklem
Tam o ana göre kurulmuş gibi.
Sen artık istemezken,
Aramazken,
Dilinde hiçbir dua yokken bile
Bir mucize gelir.

Sen farkında değilsindir ama
Bu mucize,
Unutmuş gibi yaptığın tüm yaraların
Kabuğunu nazikçe kaldırır;
Yeniden inanmayı öğretir sana.

İşte o an anlarsın:
Zorlamadığın her şeyde
Kaderin gizli bir parmak izi var.
Ve insan en çok,
Artık beklemediği anlarda bulur
Kendini tamamlayan şeyi.