Kapım çalınmazdı Şiiri - Murat Ülkü

Kapım çalınmazdı, ben hep tek başımaydım,
Geceler şahitti, gölgeler yoldaş;
Yorganın altında titreyen bir sır,
Titrek bir alevdi içimde yanan baş.
​
​Hastalandığımda, elimi tutan yoktu,
Ateşime bakan, bir yudum su veren.
Korktuğumda, duvarlara fısıldadım adımı,
Sığınak bildim sessizliği, kuytuyu.
​
​Kırıldığımda, sesim dahi çıkmadı,
Toprağa düşen cam misali, içe aktı sızı.
Yorulduğumda, kimseye yük olmadım ben,
Kendi limanımda demirledim gemimi,
Ve fırtınayı hep kendi içimde boğdum.
​
​Ben buna alıştım, artık sızlamıyor ruhum,
Bir zırh ördüm yokluktan, görünmez, kalın.
Bu halim ne huzur ne de feryat,
Yalnızlık, tenime giydiğim bir yazgıdır.
​
​Şimdi gelip durma, o parlak kelimelerle,
O sahte şefkat maskeni takma ne olur.
İyi değilim. Ne haldeyim, ne durumdayım, bilme.
Şimdi sen de, hiç bir şey sorma bana,
Sadece iyi değilim. Ve bu,
Sana verebileceğim en net cevaptır.
​
​Gözümde ne bir isyan ne de bir pişmanlık var,
Beklemek mi? O eylemi unuttum çoktan.
Duvarlarımla kurduğum bu dar odada,
Ne umut yeşerir ne de eski bir yara kanar.
Ben kendi içimde kaybolan bir nehir,
Dışarıya akmayı reddeden, durgun bir su.
Bana uzatılan her eli gömmeyi öğrendim,
Zira bilirim; giden her iz, yeni bir hüzündür.
​
​Şimdi göğsümde taşıdığım bu sessizliği,
Ne eksiklik sayarım ne de bir talihsizlik.
Bu, kendime kurduğum en sağlam kale,
Kimseden yardım dilemeden ayakta kalmak.
Ben artık ne bekleyen ne de yalvaranım,
Yalnızlık, kimsesizliğin ötesinde,
Özgürlüğümün en ağır, en dürüst adıdır.
​
​Oysa bu sessizliğin dibinde saklı,
Bir kez kırılmış, bir kez aldatılmış bir yemin var.
Her yüz güldüğünde ihaneti gördü bu gözler,
Her "gitmem" diyenden sonra, tek başıma kaldım.
Bu duvarlar, beni korusun diye örüldü,
Asıl neden, başkasının verdiği bir dersin izi;
Acıyı, bir daha yaşamamak için içime mühürledim.
​
​Ve şimdi ben, bu ıssız, bu yorgun liman,
Ne bekleyenim var ne de gelen bir gemi.
Kendi ellerimle çizdim bu son sınırı,
Bırak beni, bu sessizliğin son durağına.
Artık ne şifa arar bu yorgun ruh,
Ne de bir teselli bekler, sönük bir dilden.
Bu hikaye bitti, ben kalemi kırdım;
Kendi içimde, kendim için, ebediyen tekim.