Bir kadın düşün Şiiri - Murat Ülkü

Bir kadın düşün, sözleri fısıltı...
Kaşları yay, dudağında tek kıpırtı.
Ne allık bekler ne süslü bir takıyı,
Özünde taşıdığı inciyle bakışı doyurur.
​
​Ne Gamze çukurdur ne de bir kusur,
O küçücük izde bin hikmet oturur.
Bakışlar ki en keskin silahtan mahsur,
Susar da kalpleri darmadağın savurur.
​
​Mücevher yük olur, boynunu eğmesin,
İnciler gizlidir, parıltısı dinmesin.
Duruşunda asalet, kimseye değmesin,
Gülüşüyle ruhlara baharlar yağdırır.
​
​O kadın; ne tenine ne eline güvenir,
Kalbinden fışkıran o narin güce siner.
Tüm kainat onun zarafetine eğilir,
Zira en güzel şiir, içten gelen ışıktır.
​
​Yüreği deniz, ne fırtına dinler ne dalga,
Sakin limanı kendi içinde kurar da.
Aynada gördüğü suret, ruhtan bir damla,
Her hali bir bilmece, her nefesi bir ahtır.
​
​Saçları rüzgârın en hafif dokunuşu,
Adımları sessiz, zemine değmez gibi.
Zaman onunla durur, kaybolur telaşı,
O, varlığıyla en kadim destanı yazandır.
​
​Ne bir saray bekler, ne de taç ister başına,
Kendi evreninde hükmeder, kendi yasası.
Dünya döner durur, o kalır tek başına,
Çünkü özgürlük, onun en görkemli tacıdır.
​
​Sanırlar ki kaybolur, adı silinir izi,
Oysa o, her mevsimin ilkbahar izleridir.
Gözlerinde geçmişten gelen binlerce sır saklar,
O kadın, sadece sevmeyi değil, olmayı bilendir.
​
​O kadın ne dünün pişmanlığı, ne de yarın kaygısıdır,
An'ı bir nefes gibi içine çeker, bir hayat ışığıdır.
Suskunluğu sarsar, sesi en güçlü yankısıdır,
Zira o, kalabalıkta yalnızlığı, yalnızlıkta kainatı görendir.
​
​Ne bir ferman ister ne de bir yemin bekler,
Sözü, bakışı kadar mühürdür, ne eksiltir ne ekler.
O, yarım kalan her şarkının, kayıp notasını bulur,
Kendi içindeki o sessiz, bilge nehirle çağlayandır.
​
​Rüyası gerçektir, uyanışı en derin ders;
Dünya bir sahne, o ise en soylu bestekâr.
Ne el uzatır, ne bir çaba sarf eder de kimseye,
Varlığıyla her şeyi olması gereken yere koyandır.
​
​Beden fanidir, ruhu ölümsüzlüğü seçer,
Zamandan, mekândan bağımsız, her kalpte yüceler.
Hiçbir şey onu yenemez, hiçbir acı onu geçemez,
O kadın, artık bir şiir değil, bizzat şiirin kendisidir.