Kapım çalındı Şiiri - Uğur Yılmaz

Kapım çalındı,
Uzun süren, yalnız bir sessizlikten sonra,
Kısa sürecek mutsuz, kalabalık sesten önce

Kapım çalındı…

Açmaya yetecek güç var mıydı dizlerimde,
Açılması gerecek biri var mıydı kapının diğer yüzünde? …

Açmam isteniyor muydu bu karanlık sessizliğin sonrasında,
Açılacak mıydı kapım kalbimin soğuk sorgusunda?

Bilmiyordum…

Bildiğimse, benim yalnız bir kapının ardında,
Yalnız bir koltukta,
Yapayalnız dört soğuk duvar arasında
Yalnız ve yalnızca kalabalıklaşmaya çalıştığımdı…

Ve kapım çalınmıştı…

Yaşam amaçlarımdı hep, çalınanlar şu ana kadar,
Sevdiklerimdi çalınanlar,
Kapım şimdi çalınmış,
Neye yarar?

Giderken bırakılanlar, gelenlerin götürdükleriyle birleşmişti,
Ve bir tek birleşimlerdi, birliğimin bütünlüğünü koruyan,
Sorular sormayan,
beni yormayan,
Safi yalnızlıklar içinde, beni yalnızlığıma zorlayan…

Kapım çalındığında da yalnızdım,
Yalnızlığın sessiz karanlığında,
Soğuk bir şarkı dinlerken “kimsesiz” makamında,
Sessiz ve kısa bir kalabalıklaşmayla çalındı kapım…

Bugün, çalınan kapımı açmamamın üzerinden yıllar geçti,
Ne zamanın farkındayım, geçen yalnız zamanın ortasında,
Ne de zaman farkında hayatımdan çaldıkları hakkında…

Kapıyı neden açmamıştım,
Kapı neden açılmamıştı,
Bugün, sadece bunu düşünüyorum,
Cevabını bilir gibi oluyorum,
Ama bilmiyorum…

Kapım çalınmıştı…

O gün kapım çalınmıştı,
Son defa,
Uzun süren yalnız bir sessizlikten sonra,
Kısa sürecek mutsuz, kalabalık sesten önce
Kapım çalınmıştı…

Şimdiyse sadece satırlarda kaldı,
Ama bir zamanlar,
Benim de
“Kapım çalındı…”