Kapıldım bahtımın boz bulanık seline,
Gidiyorum Veysel misali gündüz gece,
Dur durak yok bana.
Bir tomruk gibi, görünüyorum,
Ganimet misali, bir değil bin el uzanıyor bana.
Gel, gel de, sen birde beni bana sor.
Sel olmadan, berrak sularla
Çağlada gel.
Gel susuz çöle dönen gönlüme,
Sel ol da gel.
Göl ol, bin bir kuş cıvıldasın sularında
Turnalarla selam sal seni anan dostlarına.
Gel yeter ki sen hele bir gel.
Yağmur olup yağdırırım yeniden seni.
19.06.2009 GÜRE
Ümran ÖzlükKayıt Tarihi : 11.7.2009 20:24:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikâyesi. Hiçbir şey umduğumuz gibi gitmiyor ve çalkantılı yaşamda. Hani köyleri ilkbaharda sel basar ya her yanı ve önüne ne varsa katıp sürükler ya, bende öğle boz bulanık bir sele kapılmış gibi hissediyorum kendimi. Çocukken hatırlıyorum, çiftlikte ki, tüm işçiler, sel olduğu zaman köylerden ne kopuk ta geldiyse onları yakalamaya çalışırlardı. Bazen boğulmuş bir sarı öküz leşi kalırdı sineklerin ve çakalların her yanını parçaladığı. Bazen bir eşek veya sökülen bir evin tomrukları kalırdı selgahta. Nadir olarak da kökünden bir ağacın köküne tutulmuş ama boğulmuş insan olurdu. Kimi zamanda ganimet toplarken kendileri sele kapılırlardı. Bir tomruk yakalayayım derken sele kapılan çoban Mehmet dayı gibi. Yedi çocuğu kalmıştı geride…
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!