Kapıları Bir Kez de Kendin İçin Çal

Hep verdin kendini harcadın
caddelerde kaldırımlarda geçti ömrün
yemyeşil vaha oldun etrafındaki çöle
kapıları bir bir çalarak
en karanlık yağmurlu günlerde bile
sımsıcak güneşli gülüşlerle
sevinç umut mutluluk dağıttın
omuzlarındaydı dünyanın yükü
birkaç yudum biranın köpüklerindeydi yaşam
amansız koşusundaydın sığındığın varoşların
ihanetlerin vurgunuyla yandı yüreğin
korkunç bataklıklara atmak istediler seni
çocuk yaşta zehir zıkkım zincirlere vurulmuştu ayakların
karşı çıkamadın o kapkara törelere
çünkü ne yana dönsen kayalık dağlar vardı
ruhun paramparçaydı o kayalara çarpmaktan
duygusal ölümlerdi elinde kalan
ama yüreğin hep masmaviydi
görmeseler de gökkuşağıydı gülüşlerin
korkmuyordun düştüğün yerden kalkarken
insan olmanın bedelini ödüyordun
bir dönemeçte yanyana akmaya başladık
kah birbirimize karışarak kah ayrılarak
yıllara yollara engellere yenilmedk
öylesine içten öylesine çıkarsız
tamamlıyorduk birbirimizi eksiksiz
yer altı sularınca sessiz tertemiz
şimdi sımsıkı tuttun elimi yeniden
ben seni anlıyorum mavi yürekli adam
nasıl olursa olsun yanında yürürüm
bu yepyeni dönemeçte dağlara kayalara
tutsak olma ne olur kanatma yüreğini
kapıları bir kez de kendin için çal
açılsın önünde bulutsuz ufuklar
saçılsın ayaklarının dinde unuttuğun mutluluklar
gözlerindeki yüreğinle gülümse
bitmeyen gecelerin dönüşsün güne

Nilgün ACAR 01. 11. 2003

(30 yıllık arkadaşım Esat'a)