Kapıda Şiiri - Yal Nızlık

kapımı çalıyorum kendi kendime,
hiç haberim yokken kendimden,
vakitsizce.
bu kez mutlaka sen olmalısın bu gelen,
diyorum içimden.
kapıyı aralıyorum usulca,
korkarak kendi umutsuzluğmu görmekten.
duyuyorum;
dışarıda henüz hissedilmeyen derin bir soğukluk...
soluyorum;
kendim boşlukta,
içimde sahipsiz bir boşluk...
kapıyı kapatıyorum yüzüme;
odam karanlık.
ve sen yeniden
kapının eşiğinden içeri giren,
tatlı ve kırık bir mum ışığındır artık...