9- Kapı ‘Hayatımızın Öyküsü’
“Şafak doğan güneş”
Artık bitmeli bu öykü hayat. Sadece sana anlatmadım ama bitmeli artık. Yılları bir gün gibi anlatmanın sırası geldi. Sana anlattıkça rahatlamıştım. Üzerimden bir ton yük kalktı sanki. İyi ki tanımışım seni. Her ne kadar arkadaşlığımıza da nokta olacaksa bu öykünün sonu. Birbirimizi hiç tanımamış da olacaksak sen bir tarafında olacaksın hayatın, ben bir tarafında... Ya da tam anlatmadıklarımla ben kapının bir tarafında olacağım, sen bir tarafında. Bir gün görmek istermiydin beni. Aslında kanayan yerlerimi görmeni ne kadar çok isterdim. Uzadı uzayan yollar gibi. Koptu çoğu kere. Bazen yazmak istemediklerimi de yazdım. Kendimi zorladım buna. İstedim ki yaşananlar yaşandığı gibi yazılsın. Cesaret işiydi. Bazen elim gitmedi. Ve ne kadar isterdim şu öyküyü benle aynı acıları paylaşmış kardeşlerimin de bana yazarken destek vermelerini. Daha çok ayrıntı vermeyi, bazı detayları atlamamayı…
Ankara…
Askerliğim bitti bitecek. İçimde coşku da var, hüzün de. Bir yolculuğun daha sonuna gelmiştim. Yine kopacaktım başka bir hayat ağacının dalından. Albay veya Yarbay rütbeli bir komutana şiir okumuştum. Ne kadar çok beğenmişti.
- Asker bir daha ne zaman geleceksin bana şiir okumaya!
- Komutanım teskereme birkaç ay kaldı. Bilmem ki.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta