5. Bölüm
Kapı ‘Hayatımızın Öyküsü’
İşyerimde 2 yıl bitmiş. 99 yılında imam Hatip Lisesi’nden mezun olmuştum. Lise 3’te iki dönemde teşekkür belgesi almıştım. Üniversite sınavına bir daha girmedim, neden kazanamadım ki? Puanların kesilmesi ve hiç çalışmamak ancak mazeret olabilirdi… Kazanmalıydım. Kazandım diye çıkmıştım o gün sınavdan. Ama olmadı…
Artık rüzgâr nerden eserse, nereye sürüklerse… Baba evinden de ayrıydım, kardeşimden de. Cana tak demişti inanın. Ve kaçma mı dersiniz kovulma mı? Ne derseniz deyin… Ne işiydi bu? Ulusal bir gazetenin gazete dağıtıcısı… Ama o kadar çok seviyordum ki işimi…
Ve yerel gazete de yazılarım çıkıyordu. Bu gazetesini dağıttığım ulusal gazeteye faksla şiir göndermiştim. Şiirim de çıkmıştı. Bilseniz ne sevinmiştim. Müdürün kardeşiyle aynı evde kalıyorduk. Ve bu evde alışmıştım batak, king oynamaya… Hep çay mı yapacaktım her akşam eve gelen bunlara? Kira vermiyorum diye, evin hizmetçisi de değildim ya… Yemek yap, bulaşık yıka. Kan uykusunda olan müdürün kardeşini, her sabah uyandır. Evi temizle, çamaşır yıka. Artık Raşit yapıyordu çayları, ben oyun oynuyordum. Ne de olsa ben daha zekiydim, daha iyi çeviriyordum oyunları… Keşke hiç öğrenmeseydim. Artık dörtte birin yerinde oynuyorduk oyunları… Ve acayip hesap ödüyordum.
(Not: Olayların seyri ve tarih karışmış olabilir. Bu öyküyü okurken yazılanların yaşandığını ama zaman, tarih ve yeri vermek istememi anlarsınız umarım)
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta