Rezeye ağlayarak sessizliği bozduran,
Anahtarın üzerindeki yivlere, ruh veren kadının gidişiydi.
Dilimin suskunluğuna inat,
Yüreğimin konçertosu, gitme diye inliyordu.
Asitli bir sıvının okyanusunda,
Nefessiz bırakarak,
Söküp gidiyordu ruhumu kadın.
Ve ardından her kimki el uzatıp çekmeye çalışsa beni hayata.
Yüreğim kapı-duvar oluyordu hepsine.
Mehmet Şirin YünKayıt Tarihi : 1.5.2016 23:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!