kapı Şiiri - Evrim Nisan

benimde kapılarım var diyorsun arkasına sandalye dayanan olasılıklara karşı
benim de kapılarım var dışarda kalmaya ya da içerde kalmaya
birden açılan-ki bütün kapılar birden açılır- iklimler değiştirir
birden açıldı akşamdı, ölüyordum ne güzel, tahtadan bir kapıydı açıldı kapandı
rüzgarda sallandı, dağıldı, açık unutulmuş hırsız bayramıydı
ne diyecektim? kimdin? kapıya sıçradı sorgudan bir damla ter
ısrar etti. ısrar. her kapıda duvar ayrıtı bir anahtar deliği
kapılar çarpılmak içinse ilkel insanlar ne yapıyorlardı mağaralarında
kapılar ikiler içinse niye kapanırlar bir midye gibi teklerin yüzüne
sustu. sus pustu – gıcırdamıyordu bile- eksilterek kendini gürültüsünden
kapıyı biliyorsun ya niye anlatıyorum sana duvarın en zayıf yeri
kale surlarında bile olur koç boynuzlarıyla zorlanan
ben de sigara içerim ben de sabahlarım kimin açacağını bilmeyen bir kapı gibi
ben de titrerim gündüz gözüne akşam alacasına gecenin derdine bir kapı gibi
seni ormanda bulurlar o zaman, menteşelerin hariç tutunacak dalın mı kalmıştır
seni çalışma odalarına açılan sessiz tıkırtılarda bulurlar o zaman
ya seni içimde bulurlarsa! bulurlarsa işte o zaman kopar kıyamet
bütün kapılar çarpılır kayar ekseninden içimizdeki dünya- parçalanır-
belki kıta kayma teorisi oluruz her depremin ardından yerine oturan
belki daha iyi oluruz şimdi olduğumuzdan bir adım daha belirli
bir kapı açılır iyi oluruz bir yabancı gibi girersin içeri belki
yabancı mı? ama sanki ben seni daha önce bir iki kez öldüm
sanki daha önce yüz yılını erittik sahanımızda yalnızlığımızın
belki o zaman başladı kimbilir hangi kapının yabanıl telaşı
belki o zaman sustuk gülümsedik başka bir şiire taşıdık hüznü
doğrudur...sustuk avazı kadar açılan kapılardan kaçını geçtiysek
doğrudur kapılar ki size açılır bize açılır sessize açılır