Kapatıyoruz! Şiiri - Erdem Yılmaz 2

Masaya ne dökülmüş? Niye silmedim?
Geceleri kahve içmeyi severim.
Dolapta şişe yok, bayık olamıyorsak
Ayık olalım öyle değil mi?

Çoktandır ayığım, hatırladığım kadarı…
O zaman bu masaya ne döküldü?
Açıkla bana, yoksa ayıkken kör müyüm?
Sanırım kör değilim de yanlış yere bakıyorum.

Sanrılar öldürür, sen kıvrandırırsın!
Gülmen babında söylemiyorum bunu.
Ders vermeye, acınmaya da hiç halim yok.
Ama söyle bu masa bu hale nasıl geldi?

Bakmaya korkuyorum, temizlemeye tenezzülüm yok
Kim dağıttıysa o toplar öyle değil mi?
Evde tekim, tek duyduğum insan sesi
Konuşma tonunda bile olmayan sokak gürültüsü.

Her halde dün gece işler yolunda gitti
Bir hatun gece geldi, sabah kahve yapıp,
Uyandırmadan çekip gitti.
Ama evimde kahve bile yok, bu masayı kim dağıttı?

Başından beri soruyorsun, biliyorum.
Hiç susmadan, kesin fikirlisin…
Bu yüzdendir ki kesin benden şüpheleniyorsun
Ama ben çaresizim, şahsen bu masa senin eserin.

Toplamamak için çok direndim, emin ol.
Daha dün sabah yemeğimi ayakta yedim mesela.
Sırf masa daha fazla dağılmasın,
Olduğu gibi kalsın diye.

Ama düzeni seven sendin, belki görürsün de
Birlikte toplarız diye hiç ses etmedim kendime.
Bırak masayı daha evimin önünden bile geçmedin.
Söylesene o zaman kim için dağıldı bu masa?

Toplanma vakti, kapatıyoruz!
Neden dağıldığını bilmediğim, kimin dağıttığı
Artık zerre umrumda olmayan şu ahşap masa…
Sana diyorum, gitme vaktin!