Mavinin yok oluşu idi sessizliğin nedeni
Renklerin ahengini böylesine yitirişi.
Dargın okyanuslar bile gülümsemişti oysa
Rüzgarın ıslığı çarparken karanlığa.
Bir ses çınladı birden denizin kulaklarında
İnciler döküldü tek tek gözyaşının yatağına
Oysa ruh yorgun, cümleler kırgındı
Mavi dönüşmüştü artık başka bir renge
Ne zaman nerde ve nasıl kaybetmişti
Şimdi çoktan unuttuğu gülüşlerini.
Her yağmur sonrası doğan bebekler gibi
Minicik elleri ve kocaman yüreği
Artık kızıl sevdalar rüzgarsız ve yelkensiz
Ağıt olup çarpıyor karaya acı, sessiz
Bedeninde yorgun yıllardan kalan izlerle
Koşuyordu yağmursuz yıllara..
Kapat gözlerini ve umutla uyu şimdi
Belki ansızın bir gülüş doldurur
Yıldızların gözlerini
işte o zaman avuçlarımda bir serçe kanatlanır
Kurtulup çıkar karanlıklardan aydınlığa..
Kayıt Tarihi : 5.12.2009 00:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Belki ansızın bir gülüş doldurur
Yıldızların gözlerini
işte o zaman avuçlarımda bir serçe kanatlanır
Kurtulup çıkar karanlıklardan aydınlığa..
Mükemmel bir finaldi, sevdayı masallara anlatmış gönüllerin ferahlığında.
Belli ki uyanıldığında çiçekler kaplamış olacak yastıkları, yüze düşen tatlı tebessümün yansısı saracak gözlerde beliren sabah yıldızlarını...
Sevgi yüklü saygılarımla derlediğim çiçeklerim engin yüreğinize Şaire'm.
(tam puanımla listemde.)
TÜM YORUMLAR (1)