Kapat Gözlerini Ölüme

Yalnızlığı kendime yoldaş edindim
Bertaraf edilmiş yüreğim aşktan yana yorgun
Kürkü soyulmuş bir yabani hayvan gibi aşka elveda dedim
Tenim benden uzak bir parça
Adını söylemeye takatim yok
Yoruldum artık
Köpekleşen bir tarihin son sayfasında aşkı içmek
Sana bir ölüm kadar yakınlık hissi doğuruyor bana
Ama çok yoruldum
Yüzümde kabarcıklaşan her ter damlasında bir başka acı akıyor
Yanan dilimden dökülen acı sözlerin hepsini senden gizliyorum
“Ey terkedilmiş yüreğin yıkık kulesi, Belgrat önlerinde seni bekliyor yalnızlığım! ”
Küçük bir adaya hapsedilmiş hangi mahkumun özgürlük hissi benim sana gelişime engel?
Gelişlerim uzayan bir çile ırmağında batık kayıklar kadar suskun
Yüzümde perçemlerine inen her darbe yıkık kentlerin mimarı kadar gaddar bir ustalıkla;
“Şimdi dirilişlerin peşinde tövbekar bir hırsızım”
Semalarında ismine söylenen şarkıların dolandığı
Kuş göçleriyle terk edilmeye mahkum
Gökleri…
İçilen her damla sudan çıkan bir aşkın eriyen yanı
Kat kat heyecanlara koşarken “Kapat gözlerini ölüme”