Sen gelince güzelim, içimin karanlığı aydınlanır.
İnce bir sızı gibi kaplarsın şu yalnız bedenimi.
Çünkü sesin, daralınca tutunduğum bir dayanaktır,
Önüme her öğün konan azığı bile görmez gözüm.
Hüzünlü çehreme aldanıp gözyaşını dökme içerime. Yazmaya kalksam, hüznümü anlatmaya kalksam boşalmaz içim, tükenmez kalemim. Yitik bozkırlar düşer gözlerimin önüne. O bilinmez rüyalarda, yalnızlığımın buğulu suretlerini seyrediyorum. Gecemin düşleri arsız, nereye adım atsam balçık, nereye yürüsem ıssız.
Birgün, gözlerini ve yüreğini doğru yerlerde arayacağım. Yüreğimin en ışıklı yerleriyle birleştireceğim yüzünü. Saçlarının ve gözlerinin kilometrelerinde mola verip, soluklanacağım imgelerimin kurtarılmış yerlerinde. Sınır tanımaz sözcüklerimi başıboş bir buluttan sarkıtacağım yeryüzüne. O bulutlarda ışıklarımız parçalayacak gezegen Simyacının yüreğini.
Saati mi şaşırdı bu hıyar?
Gerçi hiç saati olmadı ama
En azından birine sorar.
Cebimde bir lira desen yok,
