Kapat Gözlerini Şiiri - Kemal Okumuş

Neye iliştirdik de kaybettik onunla beraber mutlu olmaya dair hevesimizi, şevkimizi?
İftara yakın sokağı kaplayan pide kokusu mu, dostla içilen kahve mi kendimize getirir bizi?
Öylesi bir yitmek ki bu sebepsiz mutsuzlukların göğsünde, yoksa gelemez miyiz kendimize?
Gözler yaştan, dudaklar tebessümden yoksun; yetmiyor işte yetmiyor dünya hepimize.
Uyumalı öyleyse, yatıp da annemizin hayalinin dizine, uyumalı uyanmaya niyetsiz.
Gözlerimizi kapatalım sımsıkı, yok açtığında görecek; dünya karanlık, dünya hissiz!
Isırma dudaklarını gözlerini kapattığında kanar, kanar da kimseciklerin umrumda olmaz.
Gözlerini kapat ve bekle, çocuk aklınla yaptın gibi, kapat ve bekle, kötülük içine dolmaz.
Terbiye et kelebeklerini yeşil gönül ovanın, uçuşmasınlar öyle yerli yersiz, yazıktır.
Kış görür cihan gözüyle bakan sana; harcama aşık kelimelerini, onlar zemheriye azıktır.
Kapat gözlerini sıkıca, canın acırmış, ölümü kucaklayacakmış gibi sımsıkı kapat ve sabret!
Vakti gelip açınca gözlerini, ölü veyahut diri, bu sabrına bedel bir cenneti bulacaksın elbet!