Kapat Şiiri - Mehmet Ali Durmuş

Ellerimin arasında gidiyor yirminci yıl
Kalem tek silahım o riyakarlara doğrulan
Beşerin toprakta bittiği kaç bininci yıl
Yazdıkça dökülüyor bir bir tüm doğrular

Şiirden medet ummayı severim
İçimi dökünce içim içimi yemez
Yese de biraz azalır, biraz ciyaklar içimde
Tanımam onların dayattıklarını

Başıma buyruğum ziyadesiyle
Tek işim karalayıp karalayıp bir kenara atmak
Yeni sözler yazıp eskilerinden utanmak
Yenilerinden utanıp en yenisini uydurmak

Kelimeler kifayesizce
Harlanıyor sürekli bir yerde ateşler
Beyaz gül bahçelerinde kadehim kırıldı
Döküldü içerisindekiyle birlikte

Bir ihtiyar geçer medet umduğum satırlardan
Bir ihtiyar seslenir bana eskilerden sesiyle
Der ki: “dayan, bunlar bitecek!”
Diğer yanda iblis seslenir çomağını göstererek

Meyilliyiz günaha, şehvete, her birisine
Meyilliyiz şüphesiz ki içine çekenlere
İnsanın kötüsüne, derdin büyüğüne
Havanın pisine, suyun kirlisine

Pisliksiniz hepiniz, hepinizden nefret ediyorum
Oyunsuz sözler ve basit kafiyelerle belirtiyorum
Öldürdüğüm kaçıncı sigara bilmiyorum
Yanaklarım ıslanmıyor ama içten içe ağlıyorum