Kapanmayan Pencere Şiiri - Muhammed Yağmur

akşam, duvarlarıma yağ lekesi gibi sinmiş
gölgem, odanın en uzak köşesinde oturuyor
sokaktan geçen her far ışığı
yüzümü başka bir hayata çeviriyor
ve her ışıkta
senin adını başka bir telaffuzla duyuyorum

günler, birbirinin omzuna yaslanmış yorgun yolcular
kimse kendi durağını hatırlamıyor artık
ben ise, oturduğum yerden
en uzak semtlerin haritasını çiziyorum
çünkü biliyorum,
hiçbiri senin kapının önünden geçmeyecek

yağmur başlıyor,
camdaki lekeler yeniden şekilleniyor
birine bakınca yüzün beliriyor
öbüründe, yüzünün eksik tarafı
meğer aşk, bazen
yalnızca eksikleriyle tamamlanırmış

gece derinleşiyor,
pencere kapanmıyor nedense
rüzgâr, inadına içeri giriyor
belki kapatırsam
seninle ilgili her şey
dışarıda kalacak diye korkuyorum