Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Tebrikler.
Yüreğinize sağlık
Sevgiyle kalın
Harika bir eser...bana yürekten bir offff çektirdi şiiriniz...Yürekten kutlarım usta kaleminizi..
Saygılar...
Yeni kitaplara şans tanımadan o kitap kapanmaz şair.Gücümüz hançeri kanattığı yerden çıkarmakta saklıdır..Anlamlı şiirdi, kutluyorum..
Gecenin şefkatli koynu
Loşluğuna hasretle sarılıp
Okuduğum hüzünlü kitap
Sayfalaaar, sayfalaaar
Oku, oku sonu yok
Kapağı kapanmayan
Tozlu raflara küskün
Zihinlere yatılı misafir
Gönül veren gönüllere
Saplanan hançer
Mazi..........
Mazim.........
Sevgili Yıldırım yorulmaz.Hepimizin hayatında bir kitap roman hikaye vardır acı veya hüzün yada mutluluk yada pişmalıklar bizler uyana kadar okumak zorunda kalıyoruz silemiyoruz beynimizden ne yazık ki ve o kitabı okumak zorunda kalıyorsun uyuyana kadar uyuduktan sonra kurtuldun demektir ama o kitapda huzur varsa yada mutluluk varsa kolay olur hayallerle kitap okumak.Sevgili Yıldırım Yorulmaz kardeşim mükembel bir şiirdi O Güzel Hilerinizi Duygularınızdan Dolayı Kutlarım Bu Güzel Hisleriniz dayimi olsun kardeşim herkes sizin gibi kitap okuya bilse.Saygılarımla Allaha emanet olun.
Gecenin şefkatli koynu
Loşluğuna hasretle sarılıp
Okuduğum hüzünlü kitap
Sayfalaaar, sayfalaaar
Oku, oku sonu yok
Kapağı kapanmayan
Tozlu raflara küskün
Zihinlere yatılı misafir
Gönül veren gönüllere
Saplanan hançer
Mazi..........
Mazim.........
Mazimiz.......
çok güzel kısa ve öz kutlarım şairi
Kapağı kapanmayan
Tozlu raflara küskün
Zihinlere yatılı misafir
Gönül veren gönüllere
Saplanan hançer
Mazi..........
Mazim.........
Mazimiz.......
Kısa olmasına rağmen çok derin anlamlar gizleyen ve pek çok şey ifade eden güzel şiiri yazdıran yüreği ve yazan kalemi kutluyorum...Sevgiyle...
Sevgi adına yapılan başlangıç;kendi hikayemiz..!
Umuda dokunan parmaklarımız hangi sona geleceğini bilmeden,bilmek istemeden(kimi zaman bilerek..! ) o sayfaların içinde yazmaya başlar;kendi kahramanını seçmiş olarak.
Sayfalarını çevirmeye başladığımız bir kitabın kaçıncı sayfasında bir son olduğunu bilerek başlarız ki okumaya?.
Yaşanan güzel duyguların hangisinin ardına nokta koyabilir insan;anlatırken.Yüreğimiz kadar içine aldıklarımız,paylaştıklarımız.Bir sevginin varlığı hayatı değerli kılan;iki yürekten farklı bir dünya yaratıp içinde kendi hikayesini yaratan gönüller bir noktanın talihsizliğine uğrasada anılar o kitabın arasında kurumuş güllerde tazeliğini korumaya devam ediyor;mavi boncuğunu kaybetsede..!
Dokunaklı şiiriniz için gönülden kutluyorum;teşekkürler size..
o yapraklar pişmanlıklarla kapanmasın inşallah...güzelliklerle dolsun...tebrikler
Yaşadığımız her an... her güne bir sayfa eklenince o kitap kapanmıyor...
Kutluyorum, Saygıyla..
Gecenin şefkatli koynu
Loşluğuna hasretle sarılıp
Okuduğum hüzünlü kitap
Sayfalaaar, sayfalaaar
Oku, oku sonu yok
Kapağı kapanmayan
Tozlu raflara küskün
Zihinlere yatılı misafir
Gönül veren gönüllere
Saplanan hançer
Mazi..........
Mazim.........
Mazimiz.......
Mazi elimizden düşmeyen kitap gibi, insan mazisi ile bir bütün değil midir? İyisi ve kötüsü ile mazi biz değil miyiz???????????????????????
KIYMETLİ ÜSTADIMI KUTLUYORUM
ANT VE TAM PUAN
Bu şiir ile ilgili 113 tane yorum bulunmakta