Kapanmayacak Bir Kapı Açtın

Sen gideli her defasında
Açık ve aleni bir şekilde
Bir tavrı oluştu bende
Doğru bir çıkış yolu bulmak adına.

Ne bir acıma ne de bir şefkat var
Belli kalıplar içerisinde
Tek başımıza oluşumuzda,
Oysa yokluğun ıstırap verdikçe bana
Sinirim dolup taşar her yeni gün.

Buğulu mevsimlerde sara sara çevremi
Çıkılmaz bir hal aldırsalar da
Öylece yürüyorum kalabalıklara baka baka
Ne çok güzelle göz göze gelsemde
Görmüyor gözlerim senden başkasını, her şey bir yana
Anlaşılmaz bir hızla haz alır bayıla bayıla
Sana olan sevgim artarsa inadına.

Hal böyle iken yâr!
Şaşkınlığım tutar elde değil,
Gittikçe körelttiğin sevdamıza
Bile bile ne ellerin bana kavuşur ne de
Sevilesi yüreğin bir nefesçik
Soluk aldırır yaşamıma değin.

Düşürdükçe sesini, yüzünü
Ne geçecek eline? Söyle hadi yâr
Şayet aşkımız bir yerlerde
Kaybolduysa çıkıp aramalı bulmalı
Kulak vermeli erkeğine
Gözlerini her kapadığında çağırıyorsa seni…

Anlaşılmaz birisin ya, deme desen de
Öylesin, her defasında sana yaklaştıkça
Bir sınır koymaya karar verdin
Ne büyük setle aramıza sınır çizdin
Çizdikçe farkında olmadığın
Bir kapı açtın usul usul, bu vech ile
Adeta kızgın güneşin altında ve
Kızgın toprağa serdirdin
Sakin ve yumuşak başımı…

(Aksaray/ 25.10.2007)