Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Kapanmadan Gözlerim
Sen kana kana içtiğim tatlı su,
Ekmeğimin, aşımın katığısın.
Gözlerimin silinemeyen pusu,
Ömrümün, en nadide, batığısın.
Bulutlardan başıma dökülen yaş,
Kadere atılan, ince çizgisin.
Sen kaldırımlarda yürüdüğüm taş,
Dudaklarımdan, dökülen ezgisin.
Sen dilimde, düğümlenen bir çift söz,
Göğsümde çarpan soluksuz nefessin.
Dünyamı kavuran alev, alev köz,
Tükenen hayalimde, son hevessin.
Ben katran ağacında kapkara öz,
Çok bilinmeyenli zor bir denklemim.
Henüz vakit varken, yavaş, yavaş çöz,
Yol biter bir gün, kapanır gözlerim.
çok bilinmeyenli bir denklem... yavaş yavaş çöz diyor usta kalem, böyle bir denklemi hızlı çözecek babayiğit pek kolay çıkmaz zaten:)
anlatımına yakışır güzel anlamlarıyla hoş bir şiir ziyafeti yaşattınız.
kutlarım tam puan ile.
YÜREĞİNİZE SAĞLIK BU GÜZEL ŞİİRİNİZİ
BEĞENİYLE OKUDUM KUTLARIM SİZİ
GÖNLÜNÜZ ŞEN İLHAMINIZ BOL OLSUN
SAYGI VE SEVGİLERİMLE +10 PUAN
Aşk bazen mutluluktan uçurur bazen de mutsuzluktan batırır, hikayesine bakılacak olursa siz şanslı sayılırsınız. Çok güzel ve anlam dolu bir aşk şiiri kutlarım üstad.
Bulutlardan başıma dökülen yaş,
Kadere atılan, ince çizgisin.
Sen kaldırımlarda yürüdüğüm taş,
Dudaklarımdan, dökülen ezgisin.
____________
yüreğinize sağlık, kaleminiz daim olsun...
saygılarımla...
Sen kana kana içtiğim tatlı su,
Ekmeğimin, aşımın katığısın.
Gözlerimin silinemeyen pusu,
Ömrümün, en nadide, batığısın.
Bulutlardan başıma dökülen yaş,
Kadere atılan, ince çizgisin.
Sen kaldırımlarda yürüdüğüm taş,
Dudaklarımdan, dökülen ezgisin.
Sen dilimde, düğümlenen bir çift söz,
Göğsümde çarpan soluksuz nefessin.
Dünyamı kavuran alev, alev köz,
Tükenen hayalimde, son hevessin.
Ben katran ağacında kapkara öz,
Çok bilinmeyenli zor bir denklemim.
Henüz vakit varken, yavaş, yavaş çöz,
Yol biter bir gün, kapanır gözlerim.
Şiir harikaydı beğeniyle okudum sevgi ve selam ile.
Doğum gününüz münasebeti ile uğradığım sayfanızda,
Bu güzel çalışma ile karşılaştım.
Tebrik ederim
Yaşayacaklarınız,
Yaşadıklarınızdan
daha renkli,
Daha hareketli,
daha bereketli
Geçmesi temennisi ile
Doğum gününüzü tebrik eder
Sağlık
Afiyet
Başarı dolu bir ömür
Yüce Rabbimden niyaz ederim
Osman ERDOĞMUŞ
SAKARYA
usta kaleme sevgiler. tebrikler..
çok anengli ve süper bir şiir okudum usta kaleminizden . kaleminiz daim olsun üstadım.
değerli büyüğüm erdal bey, ara ara inanın mest oldum. çapraz kafiyenin zor kullanım alanında yapmacıklığa düşmeden yazdığınız bu çalışmanız sayesinde sabahın ilk ışıklaranda güzel bir şiir okudum... çalışmalarınızda başarılar dilerim...
bu arada özür dileyerek söylüyorum girişteki kana kana virgülsüz yazılmalı ikileme olduğu için ayrıca son dörtlükteki denklemim ve gözlerim kulak için kafiye olmuş şiir esetiğini biraz bozmuş gibi geldi bana...baki selamlarımla...ramazan yaşar
Sen kana, kana içtiğim tatlı su,
Ekmeğimin, aşımın katığısın.
Gözlerimin silinemeyen pusu,
Ömrümün, en nadide, batığısın.
beğenerek okuduğum duygulu bir şiirdi teşekkür ederim
Bu şiir ile ilgili 28 tane yorum bulunmakta