Kapanan Kapılar Ardında Şiiri - Asya Yıldız

kapanan kapılar ardında diz çöktüm,
kapadım kapılar kadar sıkı gözlerimi.

sessiz sessiz çektim kendimi,
tüm kapıların sesini duydum.
kapanan kapılar ardında
kalan gerçekler vardı
isyanlar içerisinde,
bir ben vardı bende,
sevginle soluyan bir ben...
hükmü kalmayan
prenseslere vermişler adımı.
her rüzgarda anmışlar beni,
baş eğmedim ki yalanlara hiç.
yapraklarını büken çiçeklere
ellerimle su verirken canlandı
hep gülücükler simamda,
yeşil rengine kavuştukça
bin ümit dirildi can evimde...
bildim...
adımı verdikleri prensesler gibi
atmadım kendimi kulelerden.
saltanatımda nazla salındım hep.
vuruluşumda yağmurlar yağdı.
sular değdikçe yapraklara
yeşilleri parladı,
gözlerim parladı bazen yalnızlıkta.
kapanan kapıların sesi de neymiş
ben sessizliğimle boğuşurken.
çektim kendimi bir adım geriye,
zamana geçit verdim...
çiçeklere su verdim,
kimseye sır vermedim.
hükümsüz prenseslerden çektim aldım adımı,
özgürlüğümü esirgedim.
kapanan kapılar ardında diz çöktüm,
kapadım kapılar kadar sıkı gözlerimi.
gerçekleri göremez oldum...
sen kilometrelerce uzaklarda...
ben burada ne oldum...