Kapadokya Gönül Evime Kapılar Açtın Güze ...

Yeni edebiyat akımı: Gülce/ Buluşma / Mustafa Ceylan kardeşimizin anısına saygıyla.

Harikalar diyarı Yaradan’dan nakışlı
Peri bacalarınla gönüllerde destansın
Kayalara oyulan evler kiliselerle
Asırların ardından kanlı canlı anısın

Seni görmek, bağrında yaşamak gerek!
Adım adım sinende yürüyüp;
Tırmanmalı soluk soluğa,
Dehlizlerine inmeli, korkulu rüyalarla.
İnip çıkmalı meraklı bakışlarla,
El vermeli sevgiliye sevdalı nazarlarla;
Gizemli zirvelerinden düşmemek,
Düşürmemek için Kapadokya’m!

El emeği, yürek ezgisi fresklerin
Renk cümbüşü kubbelerin
Hangi yüreği hoplatmaz?
Nasıl kaybolmaz insan kendi içinde?
Nasıl aramaz sırrını ezelî dünyanın?
Kimin düşmez aklına?
Yunusça sevmek Yaradan aşkıyla
Yaratılmış ne varsa dünyada?
.
Kucağını açarak mazlumlara in oldun
Kervanların ardından aşıklarla kahroldun
Kanlar aktı yolunda yıllarca yanıp soldun
Kapadokya’m ülkeme atalardan kalansın

Düşlerim boy salıyor adını duyduğumda;
Yuvalar yontuyorum kayalarında,
Hititli oluyorum Kafkaslardan uzanarak,
Persli olup biniyorum en güzel atlara.
Oh! çekiyorum İskender kılığımla;
Makedonya’dan Hindistan boylarına vardığımda.
Nasıl da dayandın koskoca İskender’e?
Hala şaşıyorum tarihle baş başa kaldığımda.

Hacı Bektaş Velice soframız hazır bizim
Yüreğimiz Yunus’tur aşkımız huzur bizim
Mevlâna gönüllüyüz kapımız Hızır bizim
Kapadokya’m beşerin anlı şanlı yanısın

Kimler sığınmamış ki en ücra kayalarına!
Siper oldun kaçan Hıristiyanlara,
Okul oldun nice dillere, yolculara
Batıdan doğuya, doğudan batıya,
Güneyden kuzeye, kuzeyden güneye,
Akın var bağrına,
Nasıl sevmem, nasıl yazmam seni Kapadokya?

Emanetsin bizlere gönüllerin perisi!
Atalarım Selçuklu ve Osmanlı Devleti,
Yaşatacak elbette halkın Cumhuriyet’i!
Kapadokya’m yurdumda hikmetlerin çanısın!

Şükran Günay’dan
Şükranca