Kaos Şiiri - İrfan Karapınar

Dumanında boğulan insanlar süslemişler güneşi
Utanmış ozanların sazlarında demlendim yine
Kaderlerini uslanmaz çilelerle sulayan çocuklarıyla
Bağdat kan akan sokakların ihtirasından doğan şehir
Silkinişi faydasız isyanı boş tükenen evvel ahir
Seherlerden dağılan günlerin gölgesinde kalır yaşamak

Silinen geleceklerde gözler bir ölününki sanki boş
Bu feryada sinen faciaların külünden yeşerir siyah

Çamurdan evler mutluluğa gölge olamazdı özgürlük olsa
Saraydan evlerinde yaşayan mutsuz bakan gözlere inat
Yaşamak nedir ki biraz tokluk biraz su gerisi hikayesi zevkin
Şimalden nazarları uzar çekik gözlü Japonlar kayıtsız
Beriden tuhaf sergilerde Amerikan duyarsızlığı
Haberler verilir sosyeteden duyulmaz ki mazlumların sesi

Tayyareler jilet gibi kederler saklar acımasız göklerden
De sen bin ben diyeyim on bin yürek yok olur direnişinde

Ağla ey sahipsiz vatan ağla ey yüreğim ağla
Ağla ki melekler yağsın semadan dualarına
Ne vicdansız yüreklerde kümelenmiş ümitler yiter
Sinekleri ürkütmez ellerinde açlığın hükümsüz yalvarması
Kendisinden bihaber satılık bedenlerin gözyaşı kurumuş
Kişneyen bir rüzgâr alır götürür cılız düşlerdeki umudu

Kan gölünde yıkanan zevkler çarpık bir mantık
Birinin varoluşuna sebep birinin mahvoluşu

Bağdat’ta ezan uyanır sabahların koynunda
Bir sala bir veda bir ölüm bir gerçek ve bir sükut
Kime yâr olmuş bir bakın o diyarlar sultanı
Kim o şehrin dudaklarından vahşice öper
Kasvetiyle utanan tarihe sorsan konuşmaz
Simsiyah yakarıştır bitmez destursuz saatler

Bağdat’ta ölüm gülümser muamma bir kaosta
Çırpınır gönlüm öylesine çaresizlik öylesine garabet

Haziran 2007