Kaos Şiiri - Figen Güler

İpliklerin tanımadığı birbirini,
Ama boğmaya yemin ettiği.
Yürüyorsun labirentin ortasına,
Bulutlar olmuş paramparça.

Yere değil yağmur damlaları,
Havaya düşüyor, çarpıyor yankıları.
Toprak her bir sert adımda,
İade ediyor ayak sesini sana.

Ayırt edilemiyor sesler,
Acaba hangi bedene aitler?
Her şey kalabalık bir uğultuda,
İç içe giriyor çarpışmalarında.

Kapılar birbirine açılıyor,
Odalar kendilerini yutuyor.
Kaos rüzgârda süzülen alev gibi,
Yutuyor karanlıkta hepsini.

Biraz daha çözülüyor dünya,
Bekliyorum zamanın kıyısında.
Fırtına yaratıyor nefes bile,
Herkes taşıyor kaosu içinde.