Kaos. Şiiri - Tuncay Aytaç

Hayallerimi yazardı sanılarım gulumsemelerine.
Adı sensizlik olan hüzün kalırdı geriye.
Yüzümün kızarmasında görürdüm utancın hiddetini.
Siyah bir gece bırakırdın bana, ah senin gitmelerin.
Mavi sular gibi çarpardın yüzüme gerçeği.
Susuz yazların yağmurlara hasreti gibiydi
Seni özlemelerim.
Ben özlerdim, sen, gök kuşağı olup gülümserdin rengârenk

Sapsarı saçların karışırdı yaz güneşine
güneş tenimi yakardı, sen yüreğimi.
Gamzene dokunurdu sihirli bir el,
Sen gülümserdin ben ağlardım.
Acımak gelirdi içinden bazen,
Teselli sunardın gülleri koklayarak uzaktan.
Sonra güllerin kokusu sen olup ulaşırdı bana.

Seni sevmek,
dipsiz kuyularda iğne aramak gibiydi iste.
Ben severdim, saçlarını rüzgârlar okşardı.
Sonra bir dere kenarına giderdim,
Gölgem suya düşerdi, sen hayallerime.
Böyle bir kısır döngüydü seni sevmek.
Sen soğutmak isterdin kendinden,
Sıcaklığın dudaklarıma düserdi.
Uçurumlarından iterdin beni,
Ben daha çok tutunmak isterdim.

Tüm tezatların içinden çekip alırdım seni,
Aşka ait bütün tezler hükümsüz kalırdı.
Bir tutam gül gibi tutmak isterdim ellerini,
Sen ellerimi iterdin.
Kaosların içine çekerdin beni ki,
O kaosta ben seni, daha çok severdim