Kanunsuz Mektup (axeye zawa)

Bu arz-ı halim anamadır.
Elleri böğründe bıraktığım,
o yaşlı kadınadır.

Büzüştüm bir dağ koyağına,
ordan yazıyorum.
Belki bu son yazışımdır,
kimbilir belkide anam diye,
son haykırışımdır.
Bilmiyorum.
Çünki;
bizler ölüm denen yokoluşu aldık omzumuza,
yolumuza yoldaş ettik.
İsyan bayrağımızı kaldırdık,
göklere çektik.
Direnişimiz dedik bunun adına.
Direniş;
edilen haksızlığa karşı,
direniş;
yetim hakkı,
direniş;
fakirin bir lokma ekmeği aşı,
eli kalem tutan bacıların eşarbıdır anam.
Yani telaşımız,
yarına umutla bakamamaktır.
Bunları oturupta anlatabilseydik,
şu perişan halımız görülseydi keşke.
Ne zaman büyüdünde,
bunları düşünür oldun deme.
Büyümüşüm işte anam.
Farkına varmadan büyümüşüm.
Senin küçüğün yavrundum,
birden;
eşkıya Şerif olmuşum.
Belki tanıyamazsın beni görsen.
Gecelerin karanlığı kadar koyu,
saçlarım sakallarım var.
Ve;
gözlerden ırak,
aslında garip,
pejmurde bir kılığa bürünmüşüm.
Gençliğim ah gençliğim..

Bazan karanlık çöktüğünde,
kırık tarafım,
yani;
yokluğunuz bir beter geldiğinde üstüme,
o güzeller güzelide düşüyor aklıma..
O nasıl?
Gene gelip geçiyormu bizim kapıdan.
Uzun melikmi saçları gene.
Ana;
o bir güzel bu asi gözlerime.
İşte böyle bazan bir sancı,
gelir saplanır böğrüme.

Bir gün bedenim sana,
cansız kavuşursa,
üstüme sen gel.
Bir kızıl gece vakti,
verin beni toprağa.
Gözlerden ırak,
şu kaçak ruhumu bırakın,
varsın özgürlük denen şeyin tadına.
Belki bedenim toprak olacak,
ama;
emin ol anam,
sana yemin olsun,
ruhum hep savaşacak.

ÖZGÜRLÜK ADINA
İNSANLIK ADINA