Kanto XVI Şiiri - Ahmet Ada

-Sina Akyol’a

Ne tuhaf ağacı kuşu dağları okumak
Denizi, külden sözcükleri bile bile
Taşın ruhu katlanır geceye
Sözcükler tükenir deniz kalır

Ne tuhaf kötülüğü ve çirkinliği okumak
Işıldayan sözcüklerin varlığını bile bile
Dağlarda taşlarda.. Belki bunun için
Doğrulur bakarım başka bir hayata

Gece çürür külden sözcüklerle kalırım
Yanı başımda bir fesleğen büyür
Bu nasıl dünyadır acılar büyür
Usulca doğrulur denize bakarım, açar kapısını
Derin yalnızlığa bırakılan ağaca

Kökleri vardır yeryüzünde her zaman
Kuşu rüzgârı kışı baharı vardır
Ruhu vardır zifiri gecede kalır
Yaprakları saklar bütün incelikleri

Ağaca bakarım seyretmek için kendimi
Tutkuya bürünmüş ağaç benim işte
Köklerim derinlerde ısıtır denizi
Yapraklarım yağmuru çağırır sürekli