Kantar Bile Tartamaz Şiiri - Mehmet Şahan

“Vay nefsimin değeri zerre miskal artamaz,
Kul libasın giyeni kantar bile tartamaz…”

Eti yenmez insanın derisi de giyilmez,
Kul olduğun bilenler kula asla eğilmez!
Nefsi yenmişse kişi yaptığıyla övünmez,
Övünse de değeri zerre miskal artamaz!
Ben insanım diyeni kantar bile tartamaz!

Yürürken bakan gözü görmüyorsa yolağı,
Ağzından çıkan sözü duymuyorsa kulağı,
Harından yakan özü sarmıyorsa malağı,
Dövünse de değeri zerre miskal artamaz!
Ben insanım diyeni kantar bile tartamaz!

Bürünse ipeklere sırtı, peki tok olsa,
Dünyalığı kazanıp elde çeki çok olsa,
Zevki sefa içinde hüzün eki yok olsa,
Avunsa da değeri zerre miskal artamaz!
Ben insanım diyeni kantar bile tartamaz!

Gurur, kibir, ihtiras çarkında değil ise,
Var oluş nedeninin farkında değil ise,
Kalbi saran sevginin arkında değil ise,
Sevinse de değeri zerre miskal artamaz!
Ben insanım diyeni kantar bile tartamaz!

Akıbeti görünmez kul nasibin almadan,
Ne olduğu bilinmez tefekküre dalmadan!
Alın yazın silinmez ömür tamam olmadan,
Silinse de değeri zerre miskal artamaz!
Ben insanım diyeni kantar bile tartamaz!

Mütevazı duruşun yüzüne yürümeli,
Edep, adap, hoşgörü; sözünü sürümeli!
Şahan der ki Hak aşkı özünü bürümeli,
Vay nefsimin değeri zerre miskal artamaz!
Kul libasın giyeni kantar bile tartamaz!