Kansız Ölüm Şiiri - Kenan Kara

Mutsuz oldukları yüzlerinden belliydi
Açlıktan değildi
Güneşli baharlar ne kadar uzaktaydı
Çocuklar hep bu soruyu sorardı
Birazcık doğrulsalar
Yediveren güller gibi
Yedi ayrı belaya düşerlerdi
Bu şehrin adını onlar da unutmuştu
Kenti çevreleyen dağlar da şimdi yoktu
Muhkem mağaralara da saklanamazlardı artık
Ölülerini evlerin bodrumlarına gömdüler bir süre
Hatırlanmayacak kadar önceydi
Bir çığ düşmüştü
Varla yok arası evlerin çatılarına
Kaç kişi eksildi sayamadılar
Karşı dağlarda ölümü bekleyen ceylanlar da izlemişti
Can alıp can vermeyi
Bir akşam üstüydü
Kansız ölümlere yenildiler
Benim gibi