Kansız Ölüm Mevsimi

Ağaçsız bir tepeye yağan kar
Toprağın bütün nefesini kesmiş
Bütün sesleri boğmuş
Rüzgar hiçbir şeyi kucaklayamıyor
Yaşamla ölüm belirsizce birbirine dolanmış.
Kansız ölüm mevsimi bıçaksız dolaşıyor
Celladın tırpanı sallanmadan bedenlere
Ağıtsız bir ölüm yakalamış toprağı
Çarpan yüreklerin üstü örtülmüş
Soluk soluğa kalmış çaresizliğiyle.
Güneşin bile terk ettiği topraklarda
Buzun çıtırtısı vuruyor köklere
Neşe ve umut donmuş derinlerde.