Kanser Vehbi Şiiri - Yakup Ceylan

Gönlüm rehinesi kanser vehbi
Ayaklarımla konuştuğum zulumatlar ülkesi
Ve penceremde devasa bir saçmalık

Kesik açılan yarım uykularımın
üzerine açmış sahra kaktüsleri
Yarımdım bana açmış mezarıma
Ve gökten sen indirildin bu hiddet makamına

Sen indirildin yüzünde zerdali açmış bir melekle beraber
Göğsünde hakk'tan kokan bir kokuyla geldin
Ne demesem az
Nasıl baksam dua
Şahidim alnından dökülen o kutsal imzaya

Buna razı geldim zaten diyecek birşeyim yoktu
Ay karanlık değildi gökyüzü de mavi
Birbirimize paralel uzanmış iki yorgun ağaçtık
Belki hep yanyana duran belki de hiç kavuşamayan

Boynundan fısıldayan bir çiçek kokar
Tıpkı annemin sinesine benzer
Tanrı da şahit annem cennetten gelen bir güzellik
Ve sen ondan daha büyük bir eda

Sen indin o yüksek makamdan
Yeşillikle doldu duvarımın çatlakları
Ve yeşil güller açtı o rutubet kokan tavandan

Ellerimle de konuşmayı öğrenmeliydim
Uçsuz bucaksız kelimelerin tadını bilmeliydim
görmeliydim gözlerindeki hüznü
Ve dokunabilmeliydim yetim bir çocuğun acısına

Şimdi ellerim mosmor
Ve ben yüreğimle de konusmayı öğrendim ..