Kanser Şiiri - Nebahat Çakır

Ondört yaşındaydım o anı yaşadığımda
Eve geldiğimde herkes suspustu
Babam bahçede ve televizyon üstüne bir kağıt
Baktığımda kanserdi babam

Ağlamamalıydım ailemi üzemezdim
Babam bana bakıyor ben ona
Hiç bir şey yok toz pembe hayat
Yalan diye haykırmak sana bir şey olmaz demeliydim

İlaçlar verildi babam iyiydi artık
Üç yıl sonra yine mi
Ben okuldan çok annem bakmayı düşünüyorken
Ne olacaktı aileme o güçlü babama

Ve babam yine yendi kanseri
Sevinemiyordum bile artık
On iki yıl sonra annemi buldu kanser belası
Onuda yendi kanseri

Sevgili ablama dua etti hemşire olduğu için
O olmasa ne annem ne babam kalırdı hayatta
Ben geldim otuz yaşına derdimi atamadan
Anama babama doyasıya sarılmadan

Söylesene doktor amca babam yine kanser
Kim morel verecek ona
Kuvvet kalmadı kimsede
On beş sene geçti aradan

Ben büyüdüm dert ile anne oldum
Çocuğumu üzmekten korkar oldum
Bir gülüşe muhtaç oldum
İyi haber ver doktor amca

Herkes eğlence peşinde
Gönül işkencelerde
Anlamaz kimse beni
Ölümle mücadele bitmedi