Kanparası Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Bir çocuk ezilmişti
Bir özel arabanın altında.
Araba lükstü, görkemliydi, çocuk yoksuldu, çobandı,
Araba Almanya ‘lardan geliyordu,
Çocuk köyünden başka yer görmemişti,
Arabanın jantları, lastikleri ışıldıyordu güneşte
Ve güneş çocuğun çıplak ayaklarını yakıyordu,
Araba esans-mesans,
Çocuk;
Körpelik
Kokuyordu.

Bir çocuk ezilmişti
Bir özel arabanın altında.
Araba ‘Özel mi özel’ di,
Çocuk güzel mi güzeldi.
Arabanın deposu yeni doldurulmuştu,
Çocuk aç gitmişti ölüme,
Kirli saçlarında kan vardı
Ama canının çekirdeğinde can yoktu artık,
Koyunları, kuzuları ot derdindeydi.
Kimlerse kimlerdi işte,
Bir yoksul yaşamı Tanrı ‘nın bir ıssız yolunda
Bir körpe yavruya çok görmüşlerdi.

Bir çocuk ezilmişti
Bir özel arabanın altında.
Çevrede arabanın sahibi bir karı-koca,
Yoldan geçen bir-iki arabalı yolcu,
Çocuğun altı çocuklu bir yoksul babası,
Yamaçlara yayılmış birkaç koyun, birkaç kuzu
Ve ölümün
Bir körpe çocuğun başına inen
Topuzu.

Bir ocuk ezilmişti
Bir özel arabanın altında.
Araba sahipleri yandım yandıma düşmüşlerdi;
Başımıza neler gelecek diye,
Şaşkın bakıyorlardı çevreye, insanlara, koyunlara,
Çocuk eskiden de ölüymüş gibi geliyordu,
Koyunlarını gütmek için kalkıp koşsun diye
Bekleniyordu.

Bir çocuk ezilmişti
Bir özel arabanın altında.
Bir derin korku içindeydi arabanın sahipleri,
Her kafadan bir ses gelmekteydi görenler arasında,
Bini bir paraya düşmüştü öğütlerin,
Elini omzuna koymuştu sürücünün, altı çocuklu baba,
Kendini bırakmış onu teselli ediyoırdu:
‘Evde beş bala daha var, adamım,
Ver bir kanparası, git.’
Diyordu.

(MİTİL OSMAN isimli Serbest Şiirler 'inden > 77-79/100)