Kanma Gönül... Şiiri - Mehmet Şahan

Can özüne el olursun,
Sakın nefse kanma gönül!
Her sözüne del’olursun,
Hayrı şerle anma gönül!
Sakın nefse kanma gönül!

Dikenleri gül gösterir,
Susuz çölü göl gösterir,
Zannedersin yol gösterir,
Ateşlerde yanma gönül!
Sakın nefse kanma gönül!

Güya seni şenlendirir,
Her aybını dillendirir!
Kalbi küfre yönlendirir,
Kirle dolup onma gönül!
Sakın nefse kanma gönül!

Tohumu kin, meyve kibir,
Haset, gıybet dolar kebir!
Günahını çekmez kabir,
Onu dostun sanma gönül!
Sakın nefse kanma gönül!

Her nazarın göze döner,
Yaz baharın güze döner,
Edep, arın yüze döner,
Daldan dala konma gönül!
Sakın nefse kanma gönül!

Bilmesen de zahmetini,
Çekme nefsin mihnetini!
Bu dünyanın nimetini,
Altın olsa alma gönül!
Sakın nefse kanma gönül!

Şahan der ki tövbe haşa,
Dünya tersten dönse başa!
Deseler ki sonsuz yaşa,
Bir an bile kalma gönül!
Sakın nefse kanma gönül!